*یه جمله ای هست که میگه حضور هیچکسی تو زندگی آدم اتفاقی نیست و حتماً حکمتی داشته، به نظر منم واقعاً درسته. مثلاً آشنایی من با افروز، ما خیلی اتفاقی تو دانشگاه باهم آشنا شدیم و بدون اینکه کوچکترین نقطه اشتراکی داشته باشیم باهم دوست شدیم و خیلی خیلی هم باهم خوب بودیم. جالب اینکه هرکی ما دو تارو باهم میدید تعجب میکرد که چه جوری باهم دوست شدیم. نه از نظر ظاهری و سر و وضع و تیپ مثل هم بودیم و نه از نظر عقاید و فرهنگمون. البته همین اختلاف نظرا باعث شد که بعد از 3،4 سال، دوستیمون بهم بخوره.

خودم خیلی وقتا میشینم فکر میکنم من چطور دوستی افروز رو قبول کردم! اما اگه من با افروز دوست نمیشدم هیچ وقت پا نمیشدم برم محل کارش و اگه محل کار افروز نمیرفتم هیچ وقت با همکارای افروز که سیب و امیرخان بودن آشنا نمیشدم و هیچ وقت با اونا بیرون نمیرفتم. اگه هم باهم بیرون نمیرفتیم و از اخلاق و روحیات همدیگه باخبر نمیشدیم نه سیب به من پیشنهاد دوستی و ازدواج میداد و نه من بدون شناخت قبول میکردم.

بله به همین سادگی افروز که هیچ تناسبی با من نداشت باعث شد آینده ی من رقم بخوره. الان من دقیقاً به این مسئله ایمان پیدا کردم که هر کدوم از ماها تو زندگی هر کسی یه نقشی داریم .

*از پریروز تا حالا که دندونمو کشیدم یه سره دارم خون میخورم! الان کاملاً حس و حال خون آشاما و دراکولاها رو درک میکنم! یه مزه ی گرم و بدیه!

*تقریباً 2 هفته دیگه سیب با برادرش و دوستشون میخوان برن مسافرت، اونم کجا؟ تایلند. اولش اومدم کولی بازی در بیارمو نذارم بره ولی بعدش دلم سوخت، طفلی گناه داره همش کار و درس. بد نیست بره یه حال و هوایی عوض کنه.سیب جونم بهت خوش بگذره عزیزم،راستی سوغاتی من یادت نره ها!

*2 هفته از باز شدن دانشگاها گذشت و من هنوز درس خوندنو شروع نکردم، خدایا منو به راه راست هدایت کن